ผมคิดถึงแม่ครับ
แม้แขนเพียงข้างเดียวก็อบอุ่นได้ครับ
ตั้งแต่เด็กมาแล้วไม่ว่างานวันแม่ของโรงเรียนปีไหนๆ ผมก็ทำได้เพียงอยู่ด้านหลังเป็นเด็กกลุ่มเล็กๆที่ไม่มีแม่มาร่วมงาน ผมเข้าใจดีว่าผมจะชินกับงานวันแม่ที่ผมต้องมองคนอื่นกราบแม่กัน ไม่เคยนึกอิจฉาใครหรือร่ำร้องจะพาแม่มาร่วมงานเหมือนกับที่เห็นหลายๆคนเป็น
แม่ไม่เคยมารับผมที่โรงเรียนเหมือนกับเพื่อนร่วมชั้น
แม่ไม่เคยทำกับข้าวให้กินเพราะที่บ้านมีพ่อทำแล้ว แม่ไม่เคยรีดเสื้อให้เพราะมีพ่อเป็นคนทำ
แม่ไม่เคยเล่านิทานให้ฟัง อะไรหลายๆอย่างที่แม่คนอื่นทำให้ลูก แม่ผมไม่เคยทำให้หรอก
แต่แปลก…ผมไม่เคยเลยที่จะรู้สึกว่าช่วงเวลาที่แม่รักฉันขาดหายไปด้วย
ไม่เคยนึกโกรธที่แม่ขาดหายไปเพราะมีพ่อคนนี้แทน ชีวิตเรียบๆ เรื่อยๆ ของผม มีพ่อเป็นต้นแบบมาตลอด
แต่แปลก…ผมกลับไม่สามมารถเหมือนพ่อได้ทั้งหมดพ่อบอกว่า
แม่เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใจดี แม่ให้ทั้งกับคนที่ให้และไม่ให้ พ่อบอกว่า
แม่ไม่เคยโกรธใคร ไม่เคยว่าร้ายใคร แม่ไม่เคยคิดจะเอาชนะใคร แม่ไม่เคยทะเลาะกับใคร แต่ผมสิ กลายเป็นด้านมืดเลยทีเดียวเมื่อ
เวลาที่ผมโมโหใคร พ่อก็จะบอกว่า “โหสินะโหสิ”นั่นล่ะคำพูดติดปากเลยทีเดียว
ไม่ว่าใครทำอะไรกับพ่อหรือครอบครัวพ่อก็ให้อภัยเขาเสมอจนบางทีผมก็รู้สึกว่ามันมากเกินไป
และเพราะความที่พ่อเป็นแบบนี้ทำให้ผมเคยรู้สึก ‘โกรธพ่อ’
ช่วงเวลาหนึ่งปัญหาใหญ่ได้ผ่านมาในชีวิตของผม
อะไรหลายๆ อย่างประเดประดังเข้ามาในชีวิตพร้อมกัน สภาพจิตใจตอนนั้นสะบักสะบอมจนแทบจะยอมแพ้กับชีวิต
เกือบจะตัดสินใจที่จะย้ายที่เรียนด้วยซ้ำไป ณ เวลานั้นผมกล่าวโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของพ่อ
เพราะสิ่งที่พ่อสอนทำให้ผมอ่อนแอ ทำให้ผมกลายเป็นคนที่โดนเพื่อนหักหลัง
กลายเป็นคนที่ยอมเป็นบันไดให้คนอื่นปีนไปหาความสำเร็จในขณะที่ตนเองกำลังจะจมลงไปในความผิดหวังและพ่ายแพ้
กลายเป็นคนโง่ที่ยอมให้อภัยกับมิตรเทียมซ้ำแล้วซ้ำเล่า
กลายเป็นคนที่ต้องอดทนกลืนความทุกข์ไว้เพียงลำพัง
“ไม่เป็นไรนะลูก…ไม่เป็นไร”
ไม่ใช่คำพูดของพ่อหรอกที่ทำให้ผมผ่านทุกอย่างมาได้
แต่เป็นเพราะพ่อเป็นคนที่รอรับฉันอยู่หน้าประตูต่างหาก ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าโลกใบนี้อาจจะมีเรื่องราวมากมายที่บั่นทอนความรู้สึกของผม
แต่ทุกอย่างมันจะกลับมาเติมเต็มจนล้นทุกครั้งเมื่อกลับมาถึงบ้านที่มี ‘พ่อ’
รอ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น